[9].

Sandra, Camila i Carlito - fot. Erika Peter-Harp, nasza wolontariuszka

Na lekcję angielskiego z niewidomymi dzieciaczkami (4-7 lat) kupiliśmy z Gregorio (wspominałam już o nim - też niewidomy, profesor angielskiego na uniwersytecie) całą siatę owoców. Gregorio wyczytywał imiona dzieciaków, a ja je zaprowadzałam do stolika, gdzie wysypaliśmy owoce. Każde musiało wybrać jeden i zgadnąć co to jest. To wcale nie jest dla nich takie oczywiste, bo tu owoców w ich naturalnej postaci się raczej nie jada, tylko od razu przerabia na soki. Po zgadnięciu dziecko musiało przetłumaczyć na angielski, a potem ustalaliśmy kolor i kształt.
Najwięcej kłopotów było z mango, bo za bardzo swoją fakturą przypominało jabłko. Po powąchaniu za to wszystkie twierdziły, że smacznie pachnie. Sporo frajdy było też z włochatą brzoskwinią i twardym i intensywnie pachnącym limonem (nie mylić z cytryną!). Co do kolorów - dla nich to kompletna abstrakcja: "What color is the lemon?" pytam. I słyszę: "The lemon is black". Pewnie, dlaczego właściwie nie? W końcu to tylko semantyka. A pomarańcza to mała piłka. A gruszka ma kolor kawowy. A bananek jest nie wiadomo jaki, poza tym że chyba jest żółty, jak jest dojrzały oczywiście, bo normalnie to chyba zielony jest on?

Angie, Melanie i Dylan... i piesek? ;) (fot. Erika)

A potem to myśmy te owoce po prostu zjedli. I też było przy tym mnóstwo zabawy.
A następnym razem będziemy śpiewać jakąś piosenkę o owocach. Jak ktoś może podesłać jakieś linki, to będę zobowiązania. Może z Ulicy Sezamkowej?
I do tego ułożymy całą listę jeszcze innych owoców i zapiszemy ją Braillem, żeby każde z dzieci miało w swoim zeszycie.
A dla Was zagadka: jak wygląda pitaya, guayaba i granadilla, i jak smakuje?